İlk yılımda ÇPL'de derse girerken ders için ön hazırlık yapmaya gerek duymuyordum. Fakat Anadolu Lisesi'nde gerçek anlamda fizik anlatabilecektim. 9'dan 12'ye kadar tüm okulun fizik sorumluluğu bendeydi ve bu yüzden ilk başlarda çok tedirgindim öğrencilere yetebilme açısından. Hele 12. sınıflara sınav hazırlığında nasıl yardımcı olacağımı düşünüyordum.
Öğrencilerimi tanıdıkça, seviyelerini öğrendikçe ve tabii ki evde oturup ders anlatmak için çalıştıkça kaygılarım azaldı kendime güvenim geldi.
O yılın 12. sınıfları yani o okuldan ilk mezunlarım 10 kişilik çok tatlı bir sınıftı. Birbirleriyle atışmaları, takılmalarıyla okulun matrak sınıflarından birisiydi. Şimdi düşünüyorum, bir Anadolu lisesindeki ilk yılımdı, ilk kez gerçek anlamda ders anlatıyor ve üniversiteye hazırlamaya çalışıyordum. Yani bir nevi onların üzerinde tecrübesizliğimi atmaya başlamıştım. Onlardan sonraki 12. sınıflarıma çok daha faydam dokunduğunu biliyorum ama aslında onlar içinde çaba harcadığımın farkında olunduğunu daha sonra anlayacak ve çok mutlu olacaktım. O sınıfta okuyan ve okul birincisi olan öğrencim benim dersimi hiç sevmezdi ama elinden gelen dikkati ve çabayı da esirgemezdi. Aynı zamanda çok matrak olan bu öğrencim mezun olduktan çok sonra bir mesajında "O son sınıftaki öğretmenlerimi çok sevmiştim ben, bizim için elinizden geleni yapıyor, ne yapsak da faydalı olsak diye çırpınıyordunuz" demişti. Halbuki o sınıfa yapabildiklerimin sonrakilerine yaptıklarımın yanında az kalıyordu ama gösterilen çaba değer bilen güzel öğrenciler tarafından fark ediliyor neyse ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder